Mijn man zei het al vóór ik de diagnose lipoedeem kreeg: "Wat heb jij snel blauwe plekken." Ik hoefde maar tegen de tafel aan te lopen, of een kastje te raken onderweg naar buiten: Weer een blauwe plek. Mijn benen zaten (en zitten) ónder.
Nu is er een factor bij. Mijn dochter. Ze gebruikt me regelmatig als klimrek. Of ze leunt met haar elleboog in mijn dijbeen tijdens het spelen. Of ze verkoopt me uit enthousiasme in haar onoplettendheid een schop tegen mijn heup.
Vroeger, toen ze nog wat jonger was, viel t wel mee met hoe blauw ik er van werd. Maar tegenwoordig... Vandaag keek ik voor de verandering eens naar mijn benen in het daglicht en ik schrok stiekem wel een beetje. Overal blauwe plekken. Niet heel groot, meest ter grootte van een euro. Maar toch. Zoveel! Oeps...
Ik probeer het al zoveel mogelijk te vermijden, door haar anders neer te zetten op mijn benen, of zelf even ergens anders te gaan zitten.. maar ze is nog zo jong, en ze snapt nog niet dat ze me pijn doet. En ik wil haar ook niet het gevoel geven dat ze niet welkom is bij me, dus voor nu zit er niet echt iets anders op dan doorbijten. Blauwe plekken horen er nu een keer bij.
No comments:
Post a Comment