Regeren is vooruitzien

Ik zal de eerste zijn die toegeeft, dat ik een hekel heb aan de zomer. Niet zozeer aan de hitte: Hoewel dat geen wonderen doet voor mijn fysieke toestand, kan ik hitte aardig hebben. Nee, ik heb een hekel aan de zon. Ik heb naast mijn chronische bekkeninstabiliteit en mijn lipoedeem ook zonneallergie. Nou is het er, in de 30 jaar dat ik het heb, wel ingesleten hoe ik daar mee om moet gaan. Dus van mei tot oktober slik ik calciumtabletten en smeer ik mezelf in met factor 50, om te voorkomen dat ik gek word van de jeuk. Daarnaast sluit ik mijzelf op in huis zogauw het kwik boven de 25 graden uitkomt. Althans dat deed ik, toen ik nog geen kind had.

Vorig jaar kon ik er nog wel mee wegkomen (opsluiten in huis), dit jaar was dat echter verleden tijd. Toen ik het weerbericht voor de afgelopen week onder ogen kreeg, moest ik dus wel even slikken. Maar zoals de titel al zegt - Regeren is vooruitzien. Als je weet dat het 3 dagen lang 28-33 graden gaat worden en je een kindje hebt wat echt niet de hele week binnen wil zitten, dan kan je je voorbereiden, zowel mentaal als fysiek.

Gewapend met een parasol, een zandbakschelp met water en korte broeken gingen we deze week tegemoet. Myrthe heeft met volle teugen van het weer genoten en om eerlijk te zijn is t mij ook alles meegevallen. Lekker met de voeten in t water in de schaduw en een boekje op schoot. Ok, toen het 33 graden werd, zijn we 's middags wel binnen gebleven, daar was het toch zo'n 6 graden koeler dan buiten in de schaduw, maar verder...

Nou moet dit soort weer geen weken aanhouden, want dan krijg ik niks gedaan. Echter, 3 dagen zomer vieren, tegen al mijn instincten in, was het plezier van mijn meisje dubbel en dwars waard. Stiekem hoop ik wel dat t nu weer gewoon 22 graden gaat zijn, dan komen we tenminste nog eens ergens.

Lekker bloggen

Ik heb er nog 1! Omdat dit blogje specifiek over mijn chronisch zieke leven gaat en ik echt nog wel meer te vertellen heb:

http://buitendedeurmoeder.blogspot.nl

Verplicht bankhangen

In mijn rechterbeen is begin dit jaar een spatader geconstateerd. Vanwege mijn zwangerschap, in 2014. De behandeling daarvan zou niet worden vergoed en gezien het nog geen zeer deed, heb ik er toen niets aan laten doen. Maar de afgelopen weken begon ik steeds meer last te krijgen, dus vorige week had ik een afspraak bij de dermatoloog.
Ik dacht dat ik een controle afspraak had gemaakt, maar ze ging meteen tot actie over. Wat neerkwam op een spuit in mijn been, om de ader op te vullen en vervolgens een lange steunkous die ik een week moest dragen en 2 weken lang me niet inspannen.

Vooral dat laatste heb ik veel moeite mee. Het ging al mis met 'me niet inspannen' op zondag, want toen was ik naar Blijdorp. Zo'n 5 uur lang rondsjouwen in de dierentuin. Best tof, maar niet echt in het lijstje van "Niet inspannen". Gelukkig heb ik er geen blijvende schade aan overgehouden. De rest van de week heb ik braaf mijn takenlijst ingeperkt tot Myrthe, de vaat en stofzuigen. Maar ik moet nog een week en ik zal je zeggen, ik vreet mezelf op. Ik "kan" namelijk alles. In principe. Ik mag t alleen niet i.v.m. kans op trombose. Niet op de bellicon, niet intensief poetsen, niet fietsen. Ik kan niet wachten tot deze week voorbij is.

Alleen al het idee dat er mensen zijn die stil zitten, terwijl hun lijf best wat mag, geeft mij de kriebels. Zullen we even een dagje ruilen?